Teatr 

Otworzyłeś mi Panie

Furtkę na życie.

Dałeś kielich by pić

Czyste kartki w zeszycie.

Dekalog by nie błądzić.

Beztroski  czas dzieciństwa

I młodość dałeś mi.

By poznać to,

Co tak trudne w poznaniu.

A drogi znałam cel.

Życie pisało scenariusz

Role rozdano też.

I gramy w teatrze,

Te sztukę, którą piszesz Ty!

Może to serial na dłużej

A może spektakl na dziś.

Casting trwa.

Wygranych coraz mniej.

Czekamy – nim kurtyna opadnie.

W powtórkach nie zagrał

Jeszcze nikt.

 

Dojrzałość 

 Jestem wiatru cichym szeptem.

I przestrzenią daną ptakom.

Jestem wody czystym strumieniem.

I pamięcią w brzozach rozwianą.

Sięgam wzrokiem świerków w halach.

I dotykam nieba rękami.

Szukam pereł w mądrości słowach.

Ich bogactwo gromadząc w sobie.

Szukam dróg brukowanych,

Twardych, mocnych – nie zdartych czasem.

Zbieram liście w kasztanowych alejach,

Jak kolejne kartki z kalendarza.

Sięgam po dojrzały owoc

Zamknięty w zielonym kolczastym sercu.

Biorę delikatnie w dłonie

To serce – otwieram

Nie chcę by upadło i pękło !

 

Słowa 

 Kiedy jesteśmy razem

Nic nie jest straszne

I niemożliwe.

Kiedy patrzymy na siebie

Odkrywamy prawdę.

Kiedy słuchamy

Wierzymy w słowa.

A kiedy mówimy

Pragniemy by zmysły

Uległy słowom.

By mowa była

Oczami, uszami, pragnieniem.

A kiedy nie umiemy mówić,

By była spojrzeniem.