Dom

 Dom to zakątek nieba

Dom to raj na ziemi

To serce mojej mamy

Wielkie jak bochen chleba

Dom to zakątek nieba

To miłość, bezpieczeństwo

Talerz gorącej zupy

To dzieciństwo, to wspomnienia

Dom to zakątek nieba

Dom to raj na ziemi

Cały dom chlebem pachniał

Rosło ciasto drożdżowe

I takie dobre było – bo serce go robiło

A serce wielkie było

Dom to zakątek nieba

To rodzina moja- tęsknie za domem zawsze

Choć swój już założyłam

Dom to zakątek nieba

Dom to raj na ziemi

Gdy źle mi jest na świecie

Gdy „nie dam rady” mówię

Bochenek chleba ściskam

I do serca go tulę

Tak lekko mi się robi

Bo zapach domu czuję

Dom to zakątek nieba

Ja wszelkie zło zwyciężę

Bo miłość mnie ustrzeże

Ukryta w bochenku chleba

I serce mnie ochroni

Ono kochało szczerze

Dom to zakątek nieba

Dom to raj na ziemi

To wielka miłość mamy

Tylko serca już nie ma

Ale promienie wysyła

I sił do życia dodaje

Bo serce mojej mamy

Na zawsze zostanie

Ukryte w zapachu chleba

Chrzścielnica

 Kościół św. Bartłomieja w Opocznie

W nim chrzścielnica w kamieniu wykuta

W niej ludzka myśl i serce człowieka

Wielkość – piękno i prostota

Naznaczona herbami, wieki przetrwała

Wodę życia ma w sobie, promień słońca i radość istnienia

Moc i historię

„ W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” – ciągle te same słowa

Przebrzmiały wieki, przeminęły pokolenia

A Duch Święty wciąż w niej mieszka

Dotknij palcami, pomódl się  – a  spełni się

I ulgę poczujesz – i wejdzie Jego moc

Jasność : światło, wiara, nadzieja

Zespolona z Bogiem

Dotknij i uwierz

Ona dziejami naszymi, ona natchnieniem

Wyjdź z ciemni chrzścielnico kamienna

Przyszedł czas, abyś wiarą się stała

Świadczyła o miłości do Boga w pokoleniach

W tej miłości serca ludzi opoczyńskiej parafii

Przemów wyglądem swoim!, przemów czasem!

W Tobie korzeń i pień

I gałązka z zielonym listkiem

W Tobie źrenica Boga i uśmiech dziecka

Forma jesteś – ale ta forma przemawia

Wejdź i zobacz

Zwykły kamień, a jednak niepowtarzalny w swej mocy

Zapewniam cię, że dostrzeżesz wiele

Księdzu poecie – Janowi Twardowskiemu

 Poeta nie umiera – on jest z nami

Tylko na chwilę oderwał się od ziemi

Dokonał wzlotu i przypiął skrzydła

Poszybował w białe obłoki, w niebieskie przestrzenie

Pokazał, jak zdążać do nieba

Z codzienności święto zrobił – napisał:

„Kocham człowieka”

Niebo do ziemi przybliżył

Miłość wylał, zdobył serca

Myśli urodzajnym słowem nasycił

Powiedział – „moje wewnętrzne pragnienie

Dać ludziom pokarm ducha!”

Był człowiekiem z ciepłym sercem

Odwrócił oczy i kazał zrozumieć

Że można zdobyć górę – a na górze nie być

Poeta nie umiera – on jest z nami

Tylko na chwilę oderwał się od ziemi

Poszybował w białe obłoki, w niebieskie przestrzenie

Pokazał, jak zdążać do nieba

ZAKWITNĘ  NA  NOWO 

1. Naucz mnie żyć inaczej

Naucz mnie sny tłumaczyć

Pozwól zerwać z przeszłością

A ja zakwitnę na nowo

Daj mi miłość i radość

Daj siłę nadziei

Tajemnicę swą poznam

I zakwitnę na nowo

REF:  Nie zostawiaj mnie samej

Ja się odnajdę na pewno

Zniknie poczucie winy

I zakwitnę na nowo

2. Porażki są moją domeną

W połowie drogi ustałam

Czekam na Twoją dłoń

Wtedy zakwitnę na nowo

Poczuję Twoją bliskość

Puste słowa odejdą

Stanę się innym człowiekiem

Bo zakwitnę na nowo – w oczach Twych

REF: Nie zostawiaj…

Mam czas

 1.Szukam w sobie tej ciszy

Która dźwięczy strunami uczuć

I nie zagłusza natury

Mam czas

Ref. Po szczęście pobiegnę- jeszcze raz

Wzniecę utracona miłość – jeszcze raz

Przywołam wiosnę życia – jeszcze raz

Mam czas

2.Słyszę orkiestrę i tańce

Widzę suknie i fraki

Rozkołysane drgania serca

Mam czas

3.Zatracam się we wspomnienia

Nigdzie mi się nie śpieszy

Przeżywam wszystko jeszcze raz

Mam czas