Którędy iść

Odwiedzam wieś

pamięć zapleśniała

stare drzewa

wyszumią historię dzieciństwa

okna uśmiechną się znajomą

czerwienią pelargonii

wszyscy mądrzy

wybrali się na wieczny odpoczynek

nawet ścieżki się zmieniły.

Którędy iść ?

 

Czas, który dał nam Pan

czas narodzin, dzieciństwa

beztroski zabawy i radości

czas budzącej się wiosny

kwitnienia sadów łąk i ogrodów

piękna zapierającego dech w piersiach

kolorów, zapachów i dźwięków

 

czas dorastania, szkoły, przyjaźni

trudności buntów i poszukiwań

czas nurkowania w wiedzę

czas zauroczenia pierwszej miłości

wrastania w obowiązki

pracy pośpiechu marzeń i planów

 

czas upalnego lata

falujących zbożem łanów

zwiastujących zapach

świeżo pieczonego chleba

czas uwodzenia i rodzenia

wchodzenia w odpowiedzialność

tworzenia, odkrywania, zdobywania

zachwytów i rozczarowań

 

czas złotej jesieni

obfitych zbiorów

gromadzenia zapasów

uświęcania pamięci bliskich

którzy odeszli do Pana

czas srebrnych włosów

smutku, żalu, odpoczynku

cierpienia, bólu i samotności

czas śnieżnej zimy

obsypującej świat mroźnymi brylantami

wygwieżdżonego nieba

narodzin Pana, który daje czas

 

czas starości i bezradności

lęku, umierania, pożegnań

z nadzieją na spotkanie Pana,

który dał nam czas.

 

W opoczyńskiej izbie 

Niebieściutkie ściany

I pułap drewniany

A pod oknem ołtarzyk

Rózgami przybrany

Przed Panną Najświętszą

Aniołki klęczące

I w mosiężnych lichtarzach

Dwie świece płonące

Dookoła izby piękne wycinanki

W małych oknach z bibuły strzyżone firanki

 

Łóżko i poduszki ręcznie wyszywane

Przy nim w kolebeczce dziecię usypiane

 

W malowanej skrzyni

Skarby gospodyni

Kiecki i fartuchy i koszule lniane

Samodzielnie na krosnach

„na modę” utkane

 

listwa i misy na niej malowane

niżej kubki i dzbany

pękate gliniane

koszyczki słomiane

kocanki wełniane

w pająk powiązane

wiszą pod powałą

zdobią izbę całą

 

krosno kołowrotek

prząśnica z kądzielą

tu ludzie pracują

i tu się weselą